چهارشنبه، آذر ۲۷، ۱۳۸۷
بعد از مدت ها دوری از این طفل معصوم
می خواهم درباره دو مطلب بنویسم:
نخست درباره دو فیلم از مرحوم ویلیام وایلر.
Mrs. Miniver (1942) William Wyler
خانم مینیور، داستان زنی به غایت زیبا و در عین حال
بسیار مردم دار، خانواده دوست، روشنفکر، و شجاع است که
در بحبوحه درگیر شدن کشورش در جنگ، خود را نمی بازد و...
چنانکه می توان حدس زد
فیلم بنا بر شرایط اجتماعی زمان ساختش، بطوری آشکار
از لحنی سفارشی در ترغیب ملت به دفاع از کشور
در مقابل آلمان هیتلری برخوردار است. ولی
با این حال، وایلر کماکان نگاه انتقادی خاص خود را به
موضوعات اجتماعی روز جامعه در آن دارد و
به چه زیبایی و سادگی هم مطرح می کند و
همین سادگی و صداقت است که
هم ذات پنداری خوبی در مخاطب برمی انگیزد و
تاثیری مثبت و دوست داشتنی از خود به یادگار می گذارد.
اگر می خواهید با دغدغه های وایلر بهتر آشنا شوید و
از نگاه انسانی و شریف وی بیشتر لذت ببرید پس
فیلم بهترین سال های زندگی ما را ببینید
The best years of our lives (1946) William Wyler
همانطور که آشکار است فیلم یک سال پس از پایان جنگ ساخته شده است و
از این رو، کاملا در تناسب با شرایط اجتماعی زمانه خود،
انعکاس دهنده حال و هوای سربازان بازگشته از جنگ است به
شهرهایی به سرعت در حال دگرگونی و
روابط و آدم هایی به کلی متفاوت با آنچه که
روزی می شناختند.
فضای فیلم بسیار صمیمی و
روابط و آدم ها کاملا باورپذیرند.
به ویژه با مخاطب جنگ دیده ما
به راحتی ارتباط برقرار می کند و
حس هم ذات پنداری عمیقی (نه احساسات گرایی سطحی) برمی انگیزد.
دومین مطلب درباره فیلم خواننده جاز است
The jazz singer (1927) Alan Crosland
که از نخستین آثار ناطق تاریخ سینما محسوب می شود و
معروفیتش هم بخاطر موفقیتش است که
باعث شد بخت فیلم های ناطق در سینمای امریکا باز شود و
این تکنولوژی مورد تردید و بی مهری صاحبان صنعت سینما،
با اقبال غیرقابل انتظار مردم، مورد اقبال آنان نیز قرار گیرد.
داستان ساده فیلم، ماجرای پسری است که
به سنت خانوادگی پشت می کند و برخلاف نظر پدر،
به جای خواندن سرودهای مذهبی در کنیسه،
به دنبال خوانندگی جاز می رود و
از قضا توفیق هم یار می شود.
تا اینکه در آستانه ورود به عالم حرفه ای نمایش در برادوی
ناچار می شود تصمیمی خطیر بگیرد...
به نظرم فضاسازی ها
برغم بازی های اغراق شده مرحوم ال جولسن
گرم و گیرا، و در عین حال ساده و صمیمی است و
مخاطب را به خوبی با خود همراه می کند.
دو چالش اصلی قهرمان فیلم
یکی طغیان پسر در مقابل پدر و دیگری
کشمکش میان خواست مادر و
خواست و انتظار خود و دیگران مهم
به شکل قابل قبولی اجرا شده است.
...
اعتراف می کنم با این فیلم های قدیمی
خیلی بیشتر ارتباط برقرار می کنم و
خیلی بیشتر از آنها لذت می برم تا
خیلی از این آثار نامانوس سینمای امروز!
می خواهم درباره دو مطلب بنویسم:
نخست درباره دو فیلم از مرحوم ویلیام وایلر.
Mrs. Miniver (1942) William Wyler
خانم مینیور، داستان زنی به غایت زیبا و در عین حال
بسیار مردم دار، خانواده دوست، روشنفکر، و شجاع است که
در بحبوحه درگیر شدن کشورش در جنگ، خود را نمی بازد و...
چنانکه می توان حدس زد
فیلم بنا بر شرایط اجتماعی زمان ساختش، بطوری آشکار
از لحنی سفارشی در ترغیب ملت به دفاع از کشور
در مقابل آلمان هیتلری برخوردار است. ولی
با این حال، وایلر کماکان نگاه انتقادی خاص خود را به
موضوعات اجتماعی روز جامعه در آن دارد و
به چه زیبایی و سادگی هم مطرح می کند و
همین سادگی و صداقت است که
هم ذات پنداری خوبی در مخاطب برمی انگیزد و
تاثیری مثبت و دوست داشتنی از خود به یادگار می گذارد.
اگر می خواهید با دغدغه های وایلر بهتر آشنا شوید و
از نگاه انسانی و شریف وی بیشتر لذت ببرید پس
فیلم بهترین سال های زندگی ما را ببینید
The best years of our lives (1946) William Wyler
همانطور که آشکار است فیلم یک سال پس از پایان جنگ ساخته شده است و
از این رو، کاملا در تناسب با شرایط اجتماعی زمانه خود،
انعکاس دهنده حال و هوای سربازان بازگشته از جنگ است به
شهرهایی به سرعت در حال دگرگونی و
روابط و آدم هایی به کلی متفاوت با آنچه که
روزی می شناختند.
فضای فیلم بسیار صمیمی و
روابط و آدم ها کاملا باورپذیرند.
به ویژه با مخاطب جنگ دیده ما
به راحتی ارتباط برقرار می کند و
حس هم ذات پنداری عمیقی (نه احساسات گرایی سطحی) برمی انگیزد.
دومین مطلب درباره فیلم خواننده جاز است
The jazz singer (1927) Alan Crosland
که از نخستین آثار ناطق تاریخ سینما محسوب می شود و
معروفیتش هم بخاطر موفقیتش است که
باعث شد بخت فیلم های ناطق در سینمای امریکا باز شود و
این تکنولوژی مورد تردید و بی مهری صاحبان صنعت سینما،
با اقبال غیرقابل انتظار مردم، مورد اقبال آنان نیز قرار گیرد.
داستان ساده فیلم، ماجرای پسری است که
به سنت خانوادگی پشت می کند و برخلاف نظر پدر،
به جای خواندن سرودهای مذهبی در کنیسه،
به دنبال خوانندگی جاز می رود و
از قضا توفیق هم یار می شود.
تا اینکه در آستانه ورود به عالم حرفه ای نمایش در برادوی
ناچار می شود تصمیمی خطیر بگیرد...
به نظرم فضاسازی ها
برغم بازی های اغراق شده مرحوم ال جولسن
گرم و گیرا، و در عین حال ساده و صمیمی است و
مخاطب را به خوبی با خود همراه می کند.
دو چالش اصلی قهرمان فیلم
یکی طغیان پسر در مقابل پدر و دیگری
کشمکش میان خواست مادر و
خواست و انتظار خود و دیگران مهم
به شکل قابل قبولی اجرا شده است.
...
اعتراف می کنم با این فیلم های قدیمی
خیلی بیشتر ارتباط برقرار می کنم و
خیلی بیشتر از آنها لذت می برم تا
خیلی از این آثار نامانوس سینمای امروز!
اشتراک در پست‌ها [Atom]