نقد فیلم

يک
به قول دوست شاعرم مهدی محمدی «حرفی نمی توان زد، شعری نمی توان گفت...». وقتی پوستر فيلم (دانتون) تا اين اندازه خود گوياست، شايد نوشتن نه تنها چيزی اضافه نکند، بلکه باعث اختلال معنايی هم بشود (به ويژه اگر فيلم را ده، پانزده سال قبل ديده باشی و دسترسی به آنهم برايت ممکن نباشد).
دو
«چی؟ تلويزيون نداری؟» بعد چنان نگاهت می کنند که انگار دون ديه گو دِ لا وگا به آنان گفته باشد زورو است و يا دريافته باشند که استنلی ايپکس همان سوپر قهرمان سبز چهره است... کلی قسم و آيه تا باور کنند که راست می گويی (و يا اينکه با خود بگويند «کرگدن خودتی... [و يا] دير يا زود خودتی، جناب برانژه») آنوقت آهی از ته دل می کشند و با حسرت می گويند «خوش به حالت» (حکماً از اين رو که همچون دکتر فاستوس روحت را به شيطان نفروخته ای).
سه
بالاخره جای پنتيوم توی فقيد با يک پنتيوم فور قبراق پر شد و بدين ترتيب فصل جديدی در تاريخ نقد فيلم آغاز گرديد: نقد فيلم های سينمای جهان (!؟). اميدوارم از اين به بعد رنج طولانی و معمولاً بی حاصل انتظار برای اکران فيلمی قابل نقد در سينماهای کشور، با مرور فيلم های تامل برانگيز ديگر کشورهای جهان کوتاه تر و پر بارتر گردد.
چهار
چرا جشنواره فيلم فجر را تحريم کرده ايم؟ يکی اينکه مسلسل وار فيلم ديدن (گيريم همه هم شاهکار)، حال و حوصله می خواهد که نداريم. دوم اينکه با خودمان حساب می کنيم اگر طی يکی دو هفته برنامه اکران سال سينمای ايران را ببينيم، آنوقت در طول سال بايد سماق مک بزنيم که آن ارضای حس کنجکاوی و لذت اول ديدن کوتاه مقطعی، به اين حالگيری عظما، نمی ارزد. سوم اينکه حال فيلم بد ديدن نداريم. چهارم اينکه حال ديدن فيلم سانسور شده هم نداريم. پنجم اينکه وقت آزاد نداريم. ششم اينکه پول زياد هم نداريم.
پنج
جشنواره امسال هم تمام می شد و ما بنا بر دلايل بالا، تقريباً از خير آن گذشته بوديم که ناگهان ويرمان گرفت برويم ميکروکاسموس (ژاک پرن). با خودمان فکر کرديم لابد مستند است و آنچنان طرفداری ندارد. غافل از اينکه غلط می پنداشتيم. هم صف داشت و هم جنجال. هيچی، داشتيم بر می گشتيم که دوست خوبم مولازاده (فرزاد) را ديديم و کاشف به عمل آمد بليط اضافی دارد ـ که خوشحال شديم ـ آنهم برای بخش مسابقه ـ که کنجکاو شديم ـ و چه فيلمی؟ صنوبر (مجتبی راعی) ـ که مردد شديم ـ و گفتيم خط می آيد، که نيامد و رفتيم داخل...