نقد فیلم

به همین سادگی (1386) رضا میرکریمی
داستان يک روز از زندگی زنی خانه‌دار.

* * *
به نظر می‌رسد که زنان (همچون جوانان) کم کم به خودآگاهی می‌رسند.
اگر زمانی جای آنان (زنان) در پستوی خانه بود، و
زمانی دویدن به دنبال آرمان‌هایی که مردان رقم می‌زدند،
حالا به خود آماده‌اند، و از خود بهتشان زده، که
آيا اين منم؟ در اين ادبار؟ که
همه چیزم برای دیگری است؟ و خودم، هیچم؟ و
این آگاهی است که افسرده‌اشان کرده، و از این رو
شخصیت‌های افسرده و در آستانه تصمیم و درآمدن از انفعال را
جايگزين زنان به ظاهر فعال و انقلابی کرده که برای مثال
در فیلم‌های دو زن (1377) و نیمه پنهان (1379) تهمینه میلانی جولان می‌دادند.

«به همین سادگی» را باید در امتداد
رمان «چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم» زویا پیرزاد دانست؛
البته با این تفاوت اساسی که زن پیرزاد به تصمیم می‌رسد و زن میرکریمی نمی‌رسد.

بهر حال، میرکریمی با این فیلم نشان داد که
مسیری رو به جلو را طی می‌کند و تمایلی به تکرار خود ندارد که هیچ
از قضا در پی تجربه در عرصه‌های فرمی و مضمونی تازه است.

یادداشت مصطفی جوادی